مسافر درست پشت‏سر خلبان مي‏نشست. علي خودش خلبان بود. همان‏طور كه پروانه مي‏خواست. هواپيما دو كابين داشت، يكي علي و دوستش، آن يكي هم پروانه و مهدي و بهزاد. از پشت‏سر حسابي نگاهش كرد. گوشي را گذاشته بود. با برج مراقبت حرف مي‏زد. خوشش مي‏آمد وقتي كار مي‏كرد نگاهش كند. بالاي بوشهر منظره عجيبي بود. كوه‏ها يك‏دست سبز سبز. علي ارتفاعش را كم كرد، با شتاب شيرجه زد طرف گوسفندهايي كه مي‏چريدند. خوب كه بهشان نزديك شد، دوباره اوج گرفت و رفت تو ابرها. هرگز آن لحظه‏ها را فراموش نمي‏كند. خودش را سپرده بود به آسمان، به علي.